Konkurs z szarymi wiewiórkami: Gracze wiewiórki, gatunek inwazyjny z Ameryki Północnej, agresywnie konkurowały z czerwonymi wiewiórek o żywność i zasoby. Szare wiewiórki są bardziej przystosowalne, większe i mają wyższą szybkość reprodukcyjną w porównaniu z czerwonymi wiewiórek. W rezultacie czerwone wiewiórki walczyły o rywalizację, co prowadzi do spadku populacji.
Utrata i fragmentacja siedliska: Zniszczenie i fragmentacja siedlisk leśnych z powodu urbanizacji, rolnictwa i praktyk leśnych zmniejszyło odpowiednie przestrzenie mieszkalne dla czerwonych wiewiórek. Ta utrata i fragmentacja siedliska wyizolowała populacje czerwonej wiewiórki i sprawiły, że są bardziej podatne na drapieżnictwo i inne zagrożenia.
Choroba: Rozprzestrzenianie się chorób, takich jak wirus wiewiórki, od szarej wiewiórek po czerwone wiewiórki również przyczyniło się do spadku ich populacji. Wirus wiewiórki jest wysoce zaraźliwy i często śmiertelny dla czerwonych wiewiórek, podczas gdy szare wiewiórki są na nim bardziej odporne.
drapieżnictwo: Zwiększone drapieżnictwo z kotów domowych, lisów i ptasich drapieżników, takich jak ptaki drapieżne, wpłynęły również na populacje czerwonej wiewiórki. Gdy ich naturalne siedliska stają się rozdrobnione, czerwone wiewiórki są bardziej narażone na te drapieżniki.
Zmiana klimatu: Zmiana warunków klimatycznych, takich jak rosnące temperatury i zmienione wzorce pogodowe, wpłynęły również na populacje czerwonej wiewiórki. Zmiany te mogą wpływać na ich dostępność żywności, sukces hodowli i ogólne przeżycie.
Ze względu na te skumulowane czynniki czerwone wiewiórki doświadczyły znacznych spadków populacji w Wielkiej Brytanii, co doprowadziło do ich zagrożonego statusu. Trwają wysiłki na rzecz ochrony w celu ochrony i przywrócenia populacji czerwonej wiewiórki poprzez kontrolowanie szarych wiewiórek, zachowanie i ulepszanie ich siedlisk oraz zarządzanie zagrożeniami drapieżnymi.