Wskazówki monokularne: Te wskazówki mogą być postrzegane tylko jednym okiem.
* Perspektywa liniowa: Wydaje się, że równoległe linie zbiegają się w odległości. Jest to powszechna wskazówka w obrazach i rysunkach, aby stworzyć poczucie głębokości.
* Perspektywa lotnicza: Obiekty w odległości wydają się mniej wyraźne i mają niebieskawe odcień z powodu atmosferycznego rozpraszania światła.
* Względny rozmiar: Obiekty, które są dalej, wydają się mniejsze niż obiekty tego samego rozmiaru, które są bliżej.
* nakładanie się: Obiekty, które są bliżej, wydają się nakładać obiekty, które są dalej.
* Gradient tekstury: W miarę jak obiekty odchodzą dalej, ich tekstura wydaje się mniej szczegółowa i płynniejsza.
* Parallax Motion: Obiekty, które są bliżej, poruszają się szybciej po naszym polu widzenia niż obiekty, które są dalej, gdy poruszamy głową lub ciało.
Wskazówki lornetkowe: Te wskazówki wymagają użycia obu oczu.
* stereopsis: Jest to najważniejsza wskazówka głębokości dla naczelnych i opiera się na tym, że nasze oczy są nieco ustawione od siebie. Ta różnica w perspektywie powoduje niewielką różnicę w obrazie, które widzi każde oko. Mózg łączy te dwa obrazy, aby dostrzec głębokość.
* zbieżność: Nasze oczy zwracają się do wewnątrz (zbieżne), gdy skupiamy się na bliskim obiekcie. Mózg wykorzystuje stopień zbieżności do oszacowania odległości.
* Różnica lornetka: Podobnie jak stereopsis, odnosi się to do różnicy w obrazie siatkówki rzutowanej na każde oko z obiektu. Mózg wykorzystuje tę rozbieżność do postrzegania głębokości.
Inne czynniki:
* Doświadczenie i nauka: Naczelne uczą się oceniać głębię i odległość poprzez doświadczenie. Na przykład naczelność może nauczyć się oceniać odległość do owocu na podstawie jego poprzednich doświadczeń.
* ewolucja: Percepcja głębokości ma kluczowe znaczenie dla przetrwania, umożliwiając naczelnym nawigacji w środowisku, osądzanie dystansów w celu skakania i osiągania się oraz unikania drapieżników.
Uwaga: Różne gatunki naczelnych mogą polegać na różnych wskazówkach w zależności od ich nisz ekologicznych i adaptacji wizualnych. Na przykład niektóre gatunki żyjące w gęstych lasach mogą polegać w dużej mierze na sygnałach monokularnych, podczas gdy gatunki żyjące na otwartych obszarach mogą polegać w dużej mierze na sygnałach obuocznych.