Tygrysy z zębami szabli różniły się wielkością, a niektóre gatunki osiągały długości ponad 10 stóp (3 metry) i ważyły ponad 500 funtów (227 kilogramów). Mieli solidną kompilację z potężnymi szczękami i mocnymi mięśniami szyi, aby wspierać ich duże kły. Ich futro miało zwykle krótkie i brązowawe, a niektóre gatunki wykazują plamy lub paski.
Najbardziej charakterystyczną cechą tygrysów z zębów szablowych były ich górne kły, które mogły dorastać do 7 cali (18 centymetrów). Zęby te były spłaszczone z boku na bok i miały ząbkowane krawędzie, dzięki czemu idealnie nadają się do przecinania mięsa. Tygrysy z zębami szablą miały również duże mięśnie dolnej szczęki, które pomogą im dostarczyć potężny kęs.
Oprócz ich wybitnych psów, tygrysy z zębami szabli miały kilka innych adaptacji, które sprawiły, że udane drapieżniki. Mieli długie nogi i potężne tylne kwoty, które pozwoliły im osiągnąć prędkość do 35 mil na godzinę (56 kilometrów na godzinę). Mieli także ostre pazury, które były używane do chwytania drzew ofiar i wspinaczkowych.
Tygrysy z zębami szabli zamieszkiwały szeroki zakres siedlisk, w tym lasy, użytki zielone i sawann. Znaleziono je w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Europie i Azji. Ostatni znany gatunek tygrysa szablą, populę Smilodon, wyginęła około 10 000 lat temu, pod koniec epoki plejstoceńskiej.
Uważa się, że wyginięcie tygrysów z zębami szablą było spowodowane połączeniem czynników, w tym zmian klimatu, konkurencją ze strony innych drapieżników i polowaniem przez ludzi. Ich duże i wyspecjalizowane zęby sprawiły, że są podatne na zmiany w ich środowisku i źródłach żywności. Gdy klimat się zmienił, a łąki, które zamieszkiwali, zaczęły znikać, tygrysy szablowe nie były w stanie się przystosować i ostatecznie wyginęły.