1. Kształt zęba:
* Pasowanie: Konie, które pasły się na trawy i inne nisko położone roślinność, rozwinęły się zęby o wysokiej zawartości z złożonym wzorem grzbietów i cusps . Cechy te pozwoliły im skutecznie szlifować twardą, włóknistą materię roślinną.
* przeglądanie: Konie, które przeglądały liście i gałązki, opracowały jednak zębów o niższych szczelinach z prostszymi grzbietami i cusps . Zęby te lepiej nadają się do cięcia i łzawienia bardziej miękkiego, mniej włóknistego materiału roślinnego.
2. Rozmiar zęba:
* twardsza roślinność: Konie, które żyły w bardziej suchszych, surowszych środowiskach z bardziej ścierną roślinnością . To pozwoliło im wytrzymać zużycie ciągłego szlifowania twardych traw.
* bardziej miękka roślinność: I odwrotnie, konie, które żyły w bardziej bujnych, żyznych obszarach z miękką roślinnością, miały zwykle mniejsze zęby . Ich dieta nie wymagała tyle szlifowania.
Ewolucyjne adaptacje:
Przez miliony lat konie ewoluowały te adaptacje zębów do prosperowania w różnych środowiskach. Ich zęby stały się wyspecjalizowanymi narzędziami do wydajnego karmienia i przetrwania.
Przykłady:
* equus: Nowoczesny koń, *Equus caballus *, jest dobrym przykładem pasmarki z wysokimi koronowanymi zębami przystosowanymi do szlifowania twardych traw.
* hyracotherium: Przodkiem współczesnego konia, *hyracotherium *, było małym, mieszczącym lasem stworzeniem o niskich zębach, odpowiednie do przeglądania liści i gałązek.
Wniosek:
Kształt i wielkość zębów konia zapewniają cenny wgląd w jego historię ewolucyjną i środowisko, do którego został przystosowany. Badając zęby wymarłych gatunków koni, paleontolodzy mogą odtwarzać swoją dietę, siedlisko, a nawet ogólny styl życia.