2. Potrzeba skoordynowanej ochrony: W ustawie uznano, że skuteczna ochrona gatunków wymaga skoordynowanego i opartego na współpracy podejścia agencji rządowych, organizacji zajmujących się ochroną przyrody i ogółu społeczeństwa. Jego celem było ustanowienie kompleksowych ram ochrony i odtwarzania zagrożonych gatunków.
3. Ochrona prawna: Przed wprowadzeniem tej ustawy w Stanach Zjednoczonych nie istniało kompleksowe prawo federalne zapewniające szczególną ochronę i środki ochrony zagrożonych gatunków. Ustawa wprowadziła mechanizmy prawne, takie jak sporządzanie wykazu gatunków zagrożonych i zagrożonych, wyznaczanie siedlisk krytycznych oraz regulowanie szkodliwych działań mających na celu ochronę tych gatunków.
4. Plany naprawcze: Ustawa nakazywała opracowanie planów odtwarzania gatunków zagrożonych. W planach tych nakreślono konkretne działania i strategie mające na celu odwrócenie spadku populacji, przywrócenie siedlisk i zajęcie się czynnikami przyczyniającymi się do zagrożenia gatunku. Plany odbudowy odegrały kluczową rolę w kierowaniu działaniami ochronnymi i mierzeniu ich powodzenia.
5. Znaczenie międzynarodowe: Ustawa miała także implikacje międzynarodowe. Zainspirowało to inne kraje do przyjęcia podobnych przepisów dotyczących ochrony zagrożonych gatunków, co doprowadziło do globalnego ruchu na rzecz ochrony różnorodności biologicznej. Ustawa promowała współpracę międzynarodową w działaniach ochronnych i uznawała wzajemne powiązania gatunków i ekosystemów ponad granicami.
6. Świadomość społeczna i zaangażowanie: Ustawa zwiększyła świadomość społeczną na temat znaczenia zachowania różnorodności biologicznej i ochrony gatunków wrażliwych. Zachęcał społeczeństwo do zaangażowania się w działania na rzecz ochrony przyrody i motywował pojedyncze osoby, społeczności i organizacje do podjęcia działań wspierających odnowę gatunków.