Sowy stodoły mają wyjątkowo ostry słuch, co jest kluczową adaptacją do polowania w całkowitej ciemności. Ich uszy są asymetrycznie umieszczone po obu stronach głowy, z jednym ucha nieco wyższym niż drugie. Ta konfiguracja pozwala im wskazać dokładną lokalizację źródła dźwięku, wykrywając subtelne różnice czasowe w przybyciu fal dźwiękowych do każdego ucha. Ta umiejętność, znana jako lokalizacja dźwięku, jest szczególnie przydatna do zerowania na małych szeregu brzmienia jak te wytwarzane przez ich ofiarę.
Oczy:
Sowy stodoły mają duże, skierowane do przodu oczy, które są przystosowane do warunków o słabym świetle. Posiadają wyspecjalizowaną warstwę komórek w siatkówkach zwanych tapetum lucidum. Tapetum zachowuje się jak lustro, odbijając światło z powrotem przez siatkówkę i zwiększając ich widzenie. Ich oczy są również niezwykle wrażliwe na ruch, umożliwiając im wykrycie najmniejszego drgania gryzoni lub małego ptaka w ciemności.
Ponadto sowy stodoły mają wyjątkowo elastyczne szyje, które pozwalają im obracać głowy do 270 stopni w obu kierunkach. Ta niezwykła mobilność zapewnia im ekspansywne pole widzenia i dodatkowo zwiększa ich zdolność do lokalizowania ofiary przez dźwięk.
Połączenie ich bardzo wrażliwych uszu i wyspecjalizowanych oczu sprawia, że sowy stodoły są niezwykle wydajne drapieżniki, pozwalając im skutecznie polować w ciemności.