1. Wariacji dziób: Darwin zauważył niezwykłą różnorodność rozmiarów dziób i kształtów zięć na różnych wyspach. Każda wyspa wydawała się mieć własny odrębny gatunki ziębki z dziobami dostosowanymi do ich specyficznych nawyków żywieniowych.
2. Promieniowanie adaptacyjne: Darwin zauważył, że te różnice w morfologii dziobów były ściśle związane z różnymi zasobami żywności dostępne na każdej wyspie. Na przykład:
- Ziewy mielone miały mocne, grube dzioby do pękania nasion.
- Zięby drzew miały ostre, spiczaste dzioby do sondowania owadów z pni drzew.
- Zięby kaktusowe miały długie, smukłe dzioby do wydobywania nektaru z kwiatów kaktusów.
3. Wybór naturalny: Darwin zaproponował, aby te zmiany były wynikiem selekcji naturalnej działającej w czasie. Zięby z dziobami najlepiej pasują do ich środowiska, miały większą szansę na przetrwanie i wyprodukowały więcej potomstwa, przekazując swoje korzystne cechy następnego pokolenia.
4. Izolacja geograficzna: Darwin uznał rolę izolacji geograficznej w dywersyfikacji zięć. Każda wyspa w archipelagu Galapagos działała jako mały, odizolowany ekosystem, umożliwiając niezależnie populacje zięby.
5. endemizm: Darwin znalazł wiele gatunków ziębowych na wyspach, które były unikalne dla Galapagos i nie można było ich znaleźć nigdzie indziej na świecie. Te endemiczne gatunki dodatkowo podkreśliły rolę izolacji i adaptacji w kształtowaniu różnorodności biologicznej wysp.
Obserwacje i spostrzeżenia Darwina na zięby wysp Galapagos stały się kamieniem węgielnym jego teorii ewolucji przez dobór naturalny. Niezwykła różnorodność gatunków ziębowych dostarczyła mocnych dowodów na to, że organizmy mogą dostosować się do różnych środowisk w czasie, co prowadzi do ewolucji nowych gatunków i niesamowitej różnorodności biologicznej, którą widzimy na Ziemi.