Klapowanie jest powszechnie obserwowane w układach biologicznych, takich jak lot ptaków, owadów i nietoperzy, w których skrzydła ulegają rytmicznym ruchom się, aby wytwarzać podnoszenie i napęd. W aplikacjach inżynieryjnych opracowano trzepotanie pojazdów mikro powietrza (MAV) i roboty trzepotania w różnych celach, w tym nadzór, kontrolę i eksplorację w środowiskach ograniczonych lub trudnych.
Kluczową zaletą ruchu trzepotania jest jego zdolność do generowania podnoszenia i pchnięcia przy niskich prędkościach i bez potrzeby wysokiej prędkości do przodu. To sprawia, że trzepoczące pojazdy odpowiednie do unoszenia lotu, powolnego manewrowania i precyzyjnej kontroli w ograniczonych przestrzeniach. Naśladując mechanizmy trzepotania występujące w przyrodzie, inżynierowie dążą do osiągnięcia wydajności lotu z minimalnym zużyciem energii.
Ruch trzepotania obejmuje złożone zjawiska aerodynamiczne, takie jak niestabilne efekty warstwy granicznej, dynamiczne stoisko i zrzucanie wiru, które mogą znacząco wpływać na charakterystykę podnoszenia i oporu obiektu trzepotania. Zrozumienie i optymalizacja tych interakcji aerodynamicznych poprzez modelowanie obliczeniowe, testowanie tunelu aerodynamicznego i analizy eksperymentalne jest niezbędne do projektowania wydajnych systemów klapów.
Podsumowując, trzepotanie odnosi się do okresowego lub oscylacyjnego ruchu powierzchni podnoszenia, który może generować podnoszenie i pchnięcie przez mechanizmy niestabilnego przepływu. Znajduje zastosowania w systemach biologicznych i inżynierii, szczególnie w opracowywaniu trzepotania pojazdów i robotów mikro powietrznych do możliwości lotu i unoszenia o niskiej prędkości.