1. Duże uszy :Jak sama nazwa wskazuje, nietoperze wielkouchy mają nieproporcjonalnie duże uszy w porównaniu do rozmiaru ciała. Uszy te działają jak wyrafinowane reflektory paraboliczne, wychwytując i wzmacniając nawet słabe fale dźwiękowe. Powiększona powierzchnia ucha pozwala im wykrywać dźwięki o wysokiej częstotliwości emitowane przez ofiarę, np. owady, a także skutecznie echolokować w całkowitej ciemności.
2. Echolokacja :Nietoperze wielkouchy to łowcy korzystający z echolokacji, co oznacza, że emitują wysokie dźwięki ultradźwiękowe i interpretują echa odbijające się od otaczających obiektów i ofiary. Ich duże uszy umożliwiają im dostrzeganie i rozróżnianie tych skomplikowanych wzorów echa, zapewniając im „mapę dźwiękową” otoczenia i umożliwiając im precyzyjne lokalizowanie i łapanie owadów.
3. Długi ogon :Nietoperze wielkouchy mają długie, elastyczne ogony, które mogą sięgać nawet połowy długości ich ciała. Ogony te służą wielu celom. Pomagają w utrzymaniu równowagi i manewrowaniu podczas lotu. Ponadto niektórzy badacze uważają, że ogon może pełnić funkcję narządu zmysłów, pomagając nietoperzowi wykrywać wibracje i zmiany prądów powietrza podczas polowania lub nocowania.
4. Miękkie futro :Nietoperze wielkouchy mają grubą warstwę miękkiego futra. Futro pomaga regulować temperaturę ciała i maskować je przed potencjalnymi drapieżnikami. Gęste futro ogranicza również wytwarzanie dźwięków podczas lotu, ułatwiając im ciche podejście do ofiary.
5. Zachowania społeczne :Wiadomo, że nietoperze wielkouchy są stworzeniami społecznymi. Często gniazdują w koloniach liczących od kilku do kilkuset osobników. Wspólne noclegi zapewniają ochronę przed drapieżnikami i oszczędzają energię poprzez przytulanie się. Dodatkowo życie w grupach może ułatwić wymianę informacji na temat źródeł pożywienia i strategii żerowania.
Te adaptacje, w szczególności ich wyjątkowe zdolności słuchowe i echolokacja, umożliwiają nietoperzom wielkousznym poruszanie się w ciemnym otoczeniu i polowanie na ofiary z dużą dokładnością i skutecznością. Ich charakter społeczny i inne przystosowania przyczyniają się do ich sukcesu jako nocnych łowców i przetrwania w swoich siedliskach.