Smilodon Fatalis miał solidną kompilację i potężne szczęki. Jego najbardziej charakterystyczną cechą były długie, szablowe zęby górne psi, które mogły dorastać do 12 cali (30 cm) długości. Zęby te były używane do cięcia i dźgnięcia ofiary. Smilodon fatalis również miał krótsze, ząbkowane zęby w dolnej szczęce, które były używane do cięcia mięsa.
Smilodon fatalis był zwierzęciem społecznym i mieszkał w grupach do 30 osób. Grupy te były prowadzone przez dominującego mężczyznę, który był odpowiedzialny za ochronę grupy i obronę jej terytorium. Smilodon fatalis był także wykwalifikowanym myśliwym i był w stanie zdjąć dużą ofiarę. Zazwyczaj prześladuje swoją ofiarę, a następnie zasadziłby ją, używając długich psich zębów, aby wygłosić śmiertelny cios.
Smilodon fatalis ostatecznie wymarł, prawdopodobnie z powodu połączenia czynników, w tym zmian klimatu i konkurencji ze strony innych drapieżników. Pozostaje jednak jednym z najbardziej kultowych zwierząt prehistorycznych i jest symbolem mocy i siły.