W wierszu „Dawn, rybaku”, używanych jest kilka metafor. Jedną z najbardziej znanych metafor jest porównanie nieba o świcie i siatce rybaka. Wiersz opisuje niebo jako „szarą siatkę”, która jest „rzucona nad morzem”, a gwiazdy jako „srebrne ryby”, które są „złapane” w siatce. Ta metafora sugeruje, że świt jest czasem, w którym niebo jest jak ogromna, obejmująca siatkę, a gwiazdy są jak małe, nieuchwytne stworzenia, które są w nim złapane i trzymane.
Ponadto wiersz wykorzystuje również metaforę duszy mówcy jako „barki” i ich myśli jako „wiosła”. Ta metafora sugeruje, że dusza mówcy jest jak łódź, która porusza się po wodach własnej świadomości i że ich myśli są jak wiosła napędzające łódź do przodu. Dzięki tym metaforom wiersz tworzy żywe i pomysłowe przedstawienie świtu i wewnętrznej podróży mówcy, wykorzystując naturalne elementy i obrazy do przekazywania złożonych pomysłów i emocji.