Bioakumulacja:pstrągi, bycie mięsożernymi rybami, żywią się mniejszymi organizmami, takimi jak zooplankton i owady, które połknęły DDT z zanieczyszczonej wody lub osadu. Gdy pstrągi spożywają te organizmy, DDT gromadzi się w swoich ciałach. Ponieważ DDT jest rozpuszczalny w tłuszczu, jest przechowywany w tkankach tłuszczowych ryb i może z czasem osiągnąć wysokie stężenie.
Biomagnifikacja:ponieważ pstrągi zajmują wyższy poziom troficzny w ekosystemie wodnym, stają się narażone na wyższe stężenie DDT w porównaniu z organizmami niższego poziomu. Wynika to z faktu, że DDT nie jest łatwo metabolizowany ani wydalany przez organizmy i ma tendencję do powiększania, gdy porusza się w górę łańcucha pokarmowego. Gdy pstrągi spożywają mniejsze organizmy, które zgromadziły DDT, stężenie DDT w ich tkankach wzrasta, co prowadzi do biomagnifikacji.
Upośledzenia reprodukcyjne:DDT może zakłócać układ hormonalny pstrągów, szczególnie wpływających na ich zdolności reprodukcyjne. DDT naśladuje hormon estrogenu i zakłóca normalną produkcję hormonów płciowych. Może to prowadzić do nieprawidłowości reprodukcyjnych, zmniejszenia płodności i rozwoju jaj.
Przerzedzenie skorupki jaja:DDT wpływa na metabolizm wapnia pstrągów, co prowadzi do cieńszych skorupek jaj. Cienkie skorupki jaj są bardziej podatne na pęknięcie, co powoduje zmniejszenie sukcesu wylęgowego i zwiększoną śmiertelność zarodka. Może to mieć poważne konsekwencje dla populacji pstrągów i ich sukcesu reprodukcyjnego.
Upośledzona funkcja odpornościowa:DDT może zaburzyć układ odpornościowy pstrągów, czyniąc je bardziej podatnymi na choroby i infekcje. Uszkodzony układ odpornościowy może osłabić ryby i zwiększyć ich podatność na inne stresory środowiskowe.
Ogólnie rzecz biorąc, DDT wpływa na pstrągi poprzez bioakumulację i biomagnifowanie w swoich tkankach, zakłócając ich układ rozrodczy, powodując przerzedzenie skorupy jaj i upośledzając ich funkcję odpornościową. Wpływ te mogą mieć szkodliwe konsekwencje dla populacji pstrągów oraz ich ogólnego zdrowia i przeżycia.