1. Niszczenie siedlisk :Wycinka lasów i przekształcanie siedlisk przyrodniczych w pola uprawne, miasta i inne inwestycje spowodowały utratę rodzimego ekosystemu kakapo i źródeł pożywienia.
2. Polowanie i drapieżnictwo :Pierwsi osadnicy, w tym Maorysi, sprowadzili do Nowej Zelandii psy i inne drapieżniki, takie jak szczury, gronostaje i fretki, które żerowały na bezbronnych kakapo. Polowanie przez ludzi w poszukiwaniu pożywienia i piór dodatkowo przyczyniło się do ich upadku.
3. Konkurencja z gatunkami wprowadzonymi :Gatunki inwazyjne, takie jak jelenie, kozy i oposy sprowadzone do Nowej Zelandii, konkurowały z kakapo o żywność i zasoby, co doprowadziło do dalszej redukcji populacji.
4. Przenoszenie chorób :Wprowadzenie chorób ludzi i zwierząt domowych, takich jak choroby ptaków, ma szkodliwy wpływ na zdrowie i przetrwanie kakapo.
5. Fragmentacja siedlisk :Modyfikacja i fragmentacja siedlisk naturalnych w wyniku działalności człowieka zakłóciła obszary rozrodu i żerowania kakapo, utrudniając im znalezienie partnerów i pożywienie.
6. Ograniczona różnorodność genetyczna :Populacja kakapo z biegiem czasu stanęła w obliczu wąskich gardeł genetycznych ze względu na różne zagrożenia, co doprowadziło do zmniejszenia różnorodności genetycznej. Zwiększa to podatność gatunku na choroby i zwiększa ryzyko wyginięcia.
7. Mała wielkość populacji :Z powodu wyżej wymienionych czynników populacja kakapo spadła do krytycznie niskiego poziomu, co czyni je podatnymi na wahania środowiskowe, problemy genetyczne i katastrofy.
Aby przeciwdziałać tym zagrożeniom, podjęto szeroko zakrojone działania na rzecz ochrony, obejmujące przywracanie siedlisk, kontrolę drapieżników, programy hodowli w niewoli i przenoszenie na wyspy wolne od drapieżników lub do ogrodzonych rezerwatów. Środki te odegrały kluczową rolę w przywróceniu kakapo znad krawędzi wyginięcia i zapewnieniu ich długoterminowego przetrwania.