Jak dżdżownice reagują na światło?

Męki, larwalny stadium ciemnego chrząszcza, wykazują negatywne zachowanie fototaksji. Oznacza to, że mają niechęć do światła i mają tendencję do odchodzenia od niej. W ich naturalnych siedliskach robaki często występują w ciemnych, chronionych środowiskach, takich jak pod skałami lub w rozkładającym się drewnie, gdzie mogą uniknąć potencjalnych drapieżników i wysuszenia.

Po wystawieniu na światło dżdżownice wykazują kilka zachowań, aby tego uniknąć. Mogą szybko czołgać się od źródła światła, szukając schronienia w ciemniejszych obszarach. Alternatywnie mogą wykazywać zachowanie „zlepiające się”, w którym łączą się razem w ciasnej grupie, aby zminimalizować ekspozycję na światło. Uważa się, że to zachowanie zapewnia pewną ochronę przed drapieżnikami, ponieważ jest to trudniejsze dla drapieżników, aby dostrzec poszczególne robaki.

W zachowaniu ujemnym fototaksją na dżdżownicach pośredniczy wyspecjalizowane komórki wrażliwe na światło zwane Ocelli, położone po grzbietowej stronie głowy. Te Ocelli pozwalają na dżdżownice wykrywanie zmian intensywności i kierunku światła, umożliwiając im poruszanie się w otoczeniu i odpowiednio reagowanie na bodźce światła.

Zrozumienie fototaktycznych zachowań dżdżownic ma kluczowe znaczenie dla ich udanego hodowli i konserwacji w niewoli. Aby zapewnić ich dobre samopoczucie, zaleca się zapewnienie ciemnych i osłoniętych środowisk naśladujących ich naturalne siedliska. Minimalizacja ekspozycji na światło pomaga zapobiegać stresowi, zmniejsza kanibalizm i promuje zdrowy wzrost i rozwój dżdżownic.