Kolibry występują w obu Amerykach, a słoneczniki w Afryce, Azji i Australii. Obie grupy ptaków żywią się nektarem z kwiatów i wyewoluowały długie dzioby, które sięgają długich, wąskich koron kwiatów. Ich dzioby są również bardzo mocne, dzięki czemu mogą przebić twarde płatki kwiatów.
Oprócz długich dziobów kolibry i słoneczniki wyewoluowały także inne przystosowania, które pomagają im odżywiać się nektarem. Mają długie języki, którymi mogą wysysać nektar z kwiatów, a także potrafią unosić się w powietrzu podczas żerowania.
Ewolucja tych adaptacji u kolibrów i słoneczników jest klasycznym przykładem ewolucji zbieżnej. Dzieje się tak, gdy dwa różne organizmy rozwijają podobne cechy w odpowiedzi na podobne naciski środowiskowe. W tym przypadku presją środowiska jest konieczność odżywiania się nektarem z kwiatów. Zarówno kolibry, jak i słoneczniki wyewoluowały długie dzioby i inne przystosowania, które im w tym pomagają, mimo że nie są blisko spokrewnione.