Struktura molekularna :Feromony składają się ze specyficznych kombinacji i układów cząsteczek. Każdy gatunek wytwarza i uwalnia feromony z unikalnymi strukturami molekularnymi, które działają jako sygnały chemiczne. Cząsteczki te są dostosowane do oddziaływania ze specyficznymi receptorami w układach sensorycznych specyfiki.
Specyficzność receptora :Zwierzęta posiadają wyspecjalizowane receptory, które wiążą się i wykrywają feromony. Struktura tych receptorów określa, z którymi feromonami mogą wiązać się. Różne gatunki mogą mieć różne typy receptorów, umożliwiając im wykrywanie tylko feromonów wytwarzanych przez własne gatunki.
Coevolution :Systemy komunikacji feromonowej często współwadze z gatunkiem, które je używają. Z czasem, w miarę ewolucji gatunków, ich profile feromonu i odpowiednie receptory. Ta koewolucja zapewnia, że feromony pozostają skuteczne w komunikacji w tym samym gatunku przy jednoczesnym zachowaniu odrębności od innych gatunków.
Wariacji genetyczne :Różnice genetyczne w obrębie gatunku mogą również przyczyniać się do swoistości feromonów. Niewielkie różnice w składzie feromonu mogą prowadzić do różnic w reakcjach behawioralnych, które wywołują. Zmienności te mogą dodatkowo wzmocnić specyficzny dla gatunku charakter komunikacji feromonowej.
Czynniki środowiskowe :Czynniki środowiskowe, takie jak temperatura, wilgotność i dieta, mogą wpływać na uwalnianie i postrzeganie feromonów. Jednak czynniki te generalnie mają ograniczony wpływ na swoistość komunikacji feromonowej, ponieważ gatunki ewoluowały w celu skutecznego dostosowania i wykorzystywania feromonów w ich określonych środowiskach.
Podsumowując, specyficzna dla gatunku struktura feromonów, dopasowanie feromonów do konkretnych receptorów, współwłaścicie, zmienności genetyczne i rozważania środowiskowe przyczyniają się do faktu, że feromony zwykle wpływają na zachowanie tylko jednego gatunku, zapewniając skuteczną komunikację i regulację behawioralną wewnątrz każdy gatunek.