W sezonie lęgowym flamingi większe gromadzą się zazwyczaj w dużych koloniach w określonych miejscach lęgowych. Miejsca te często składają się z płytkich jezior, lagun lub terenów podmokłych, które zapewniają odpowiednie warunki do zakładania gniazd i wychowywania młodych. Po okresie lęgowym rozpraszają się i wyruszają w wędrówki migracyjne.
Na wzorce migracji flamingów większych wpływają różne czynniki, w tym dostępność pożywienia, warunki wodne i pogoda. W poszukiwaniu odpowiednich siedlisk mogą pokonywać setki, a nawet tysiące kilometrów. Na przykład niektóre populacje flamingów większych w Afryce migrują poza sezonem lęgowym z terenów lęgowych w Afryce Wschodniej na tereny podmokłe w Afryce Południowej lub na Madagaskarze.
Czas trwania migracji może trwać od kilku tygodni do miesięcy, w zależności od odległości, jaką muszą pokonać. Podczas migracji większe flamingi często tworzą spektakularne stada lub formacje, czasami liczące tysiące, a nawet miliony. Te stada mogą być hipnotyzującym widokiem, gdy poruszają się po niebie w poszukiwaniu celu.
Flamingi większe są dobrze przystosowane do lotów długodystansowych. Mają długie, mocne skrzydła i są zdolne do ciągłego lotu. Wykazują także niezwykłe zdolności nawigacyjne, opierając się na wizualnych punktach orientacyjnych, słońcu, a nawet ziemskim polu magnetycznym, które wyznaczają ich trasy migracji.
Należy zauważyć, że wzorce migracji mogą się różnić w zależności od populacji większych flamingów, a niektóre populacje mogą wykazywać bardziej lokalne ruchy niż migracje na duże odległości. Niemniej jednak zdolność flaminga większego do podejmowania rozległych migracji stanowi imponujący aspekt ich biologii i świadczy o ich odporności i zdolnościach adaptacyjnych w odpowiedzi na zmieniające się warunki środowiskowe.