W złotym wieku piractwa (1650-1730) piraci skupili się przede wszystkim na grabieży i przeżyciu. Prowadzili swoje statki w małych, luźno zorganizowanych załogach, często uciekając od prawa. Podczas gdy mogliby chwycić egzotyczne zwierzęta podczas nalotów lub podróży, utrzymanie ich jako zwierząt domowych dodałyby wyzwania logistyczne.
Papugi i małpy wymagają wyspecjalizowanych diet, mieszkań i opieki. Zwierzęta te mogą być również głośne, co czyni je niepraktycznymi towarzyszami dla piratów, którzy musieli uniknąć wykrycia podczas ukrywania się lub atakowania.
Piraci częściej utrzymywali praktyczne zwierzęta, takie jak psy ochrony, koty do kontrolowania gryzoni na swoich statkach oraz zwierzęta hodowlane do żywności.
Romantyczne pojęcie piratów z papugami i małpami jest prawdopodobnie zakorzenione w chęci przedstawienia piratów jako egzotycznych, przygód i nieco komicznych postaci w literaturze, filmach i popularnej wyobraźni.