Rewolucja neolityczna, która rozpoczęła się około 10 000 lat p.n.e., była świadkiem przejścia społeczeństw ludzkich od łowiectwa i zbieractwa do rolnictwa i życia osiadłego. Rewolucję tę charakteryzowało udomowienie roślin i zwierząt, rozwój nowych technologii rolniczych oraz powstanie stałych osad.
Jedną z kluczowych cech rewolucji neolitycznej było udomowienie dużych zwierząt, takich jak bydło, konie i osły, które wykorzystywano jako zwierzęta juczne. Zwierzęta te służyły do ciągnięcia pługów, transportu towarów oraz dostarczania mleka i mięsa. Jednak nie wszystkie części świata miały dostęp do tych zwierząt.
Na przykład w obu Amerykach nie było dużych zwierząt udomowionych występujących naturalnie w tym regionie. Oznaczało to, że rdzenni mieszkańcy obu Ameryk musieli polegać na sile ludzkiej lub mniejszych zwierzętach, takich jak psy, przy wykonywaniu zadań, które byłyby łatwiejsze w przypadku większych zwierząt. Mogło to utrudnić rozwój rolnictwa i życia osiadłego w obu Amerykach w porównaniu z innymi częściami świata.
Z kolei w regionach takich jak Eurazja i Afryka dostępna była szeroka gama dużych zwierząt udomowionych, co przyczyniło się do szybkiego rozpowszechnienia się rolnictwa i powstania w tych regionach złożonych cywilizacji.