1. Spożycie człowieka: Osły są zabijane ze względu na swoje mięso, skórę, a czasem cele lecznicze w niektórych regionach. Zapotrzebowanie na mięso osła, kierowane głównie przez rynki w Chinach i Azji Południowo -Wschodniej, stanowi poważne zagrożenie dla niektórych populacji osła. Na przykład populacje osła w krajach takich jak Burkina Faso i Niger doświadczyły wyraźnych spadków z powodu wysokiego poziomu uboju.
2. Mechanizacja rolnictwa: W wielu krajach rozwijających się osły odgrywają kluczową rolę jako bestie obciążeń, pomagając rolnikom i społecznościom w transporcie towarów oraz wykonywaniu zadań rolniczych. Jednak zwiększenie mechanizacji rolniczej, w tym stosowania ciągników i pojazdów zmotoryzowanych, zmniejsza zależność od osłów, wpływając na ich postrzeganą wartość i przyczyniając się do spadku populacji.
3. Choroba i zmiana klimatu: Choroby, takie jak afrykańskie choroby koni i grypa koni, mogą stanowić znaczące zagrożenie dla populacji osiołów. Rozprzestrzenianie się chorób, zaostrzone przez zmiany klimatu i zwiększone wzajemne powiązania, może powodować powszechną infekcję i utratę zwierząt. Wpływ zmian klimatu na tradycyjne lądy wypasu również obciążają populacje osła.
4. Utrata siedlisk naturalnych: Gdy populacje ludzkie rozszerzają się, a urbanizacja wkracza na naturalne siedliska, mieszkalne przestrzenie osłów kurczą się. Niektóre rasy zależą od określonych warunków środowiskowych i źródeł żywności w poszczególnych ekosystemach, co czyni je bardziej podatnymi na utratę siedlisk.
5. Crossbreeding: Krzyżowanie i krzyżowanie się z innymi równoważnymi może rozcieńczyć unikalne cechy genetyczne określonych ras osła i stanowić zagrożenie dla integralności rasy. Krzyżowanie może być szkodliwe, jeśli podważa pożądane cechy, zmniejsza czystość populacji lub zmniejsza adaptację do lokalnych warunków środowiskowych.
Zachowanie zagrożonych ras osła wymaga skoncentrowanych wysiłków ochrony, rozwiązania takich problemów, jak wymagania rynkowe, promowanie odpowiednich praktyk hodowli zwierząt, wdrażanie środków kontroli chorób oraz podnoszenie świadomości na temat ich znaczenia i wkładu w społeczności wiejskie. Konieczne są wspólne wysiłki w celu ochrony tych nieocenionych gatunków, zanim ich liczba wyczerpuje się do poziomów krytycznych.