1. Rtęć w środowisku :Rtęć przedostaje się do środowiska ze źródeł naturalnych, takich jak aktywność wulkaniczna i erozja skał, a także z działalności człowieka, takiej jak emisje przemysłowe i spalanie węgla.
2. Rtęć w wodzie :Rtęć może osadzać się w zbiornikach wodnych poprzez osadzanie się atmosferyczne, spływ ze skażonych gruntów i zrzuty przemysłowe. Występuje w różnych postaciach chemicznych, w tym rtęci elementarnej, nieorganicznych soli rtęci i organicznych związków rtęci, takich jak metylortęć.
3. Pobieranie fitoplanktonu i glonów :Fitoplankton i algi absorbują i akumulują rtęć z wody. Jako pierwotni producenci stanowią podstawę wodnego łańcucha pokarmowego.
4. Konsumpcja zooplanktonu :Zooplankton żeruje na fitoplanktonie i glonach, koncentrując rtęć obecną w ofierze.
5. Spożycie małych ryb :Małe ryby zjadają zooplankton i gromadzą większe ilości rtęci.
6. Duże spożycie ryb :Większe ryby, takie jak tuńczyk, miecznik i rekin, żerują na mniejszych rybach i gromadzą jeszcze większe ilości rtęci.
7. Biomagnifikacja :W miarę przemieszczania się rtęci w górę łańcucha pokarmowego jej stężenie wzrasta na każdym poziomie troficznym. Dzieje się tak, ponieważ drapieżniki zużywają i zatrzymują rtęć znajdującą się w ich ofiarach.
8. Długa żywotność i powolne wydalanie :Niektóre gatunki ryb, takie jak tuńczyk i rekin, mają stosunkowo długą długość życia i powolne tempo metabolizmu, co pozwala na dłuższy okres akumulacji rtęci i zmniejszone tempo wydalania.
9. Konsumpcja przez ludzi :Kiedy ludzie spożywają ryby zawierające nagromadzoną rtęć, przedostaje się ona do organizmu człowieka. Rtęć może mieć niekorzystny wpływ na układ nerwowy, nerki, wątrobę i rozwijający się płód.
Dlatego rtęć może ulegać koncentracji i zwiększaniu się w miarę przemieszczania się w łańcuchu pokarmowym, co może skutkować wyższym poziomem rtęci u niektórych gatunków ryb i potencjalnym zagrożeniem dla zdrowia ludzi regularnie ją spożywających.