Nazewnictwo dwumianowe zostało po raz pierwszy zaproponowane przez szwedzkiego przyrodnika Carla Linneusza w XVIII wieku. Szybko stał się przyjętym standardem nazewnictwa gatunków i jest nadal używany. Nazewnictwo dwumianowe jest użytecznym systemem, ponieważ zapewnia unikalną i jednoznaczną nazwę dla każdego gatunku. Umożliwia to identyfikację i komunikację na temat gatunków bez pomyłek.
Nazwa rodzaju jest terminem ogólnym odnoszącym się do grupy pokrewnych gatunków. Nazwa gatunku jest bardziej szczegółowym terminem odnoszącym się do konkretnego gatunku w obrębie rodzaju. Na przykład rodzaj *Felis* obejmuje wszystkie gatunki kotów, w tym kota domowego (*Felis catus*), lwa (*Felis leo*) i tygrysa (*Felis tigris*).
Nomenklatura dwumianowa nie jest używana tylko do nadawania nazw zwierzętom. Służy również do nadawania nazw roślinom, grzybom i innym organizmom. Na przykład nazwa naukowa stokrotki zwyczajnej to *Bellis perennis*.