1. Pochlebstwa na szlifowaniu:roślinożercy mają zęby trzonowe o szerokich i płaskich powierzchniach, zapewniając większy obszar do kruszenia i szlifowania materiału roślinnego. Te płaskie powierzchnie pomagają w skutecznym rozkładaniu włóknistych tkanek roślinnych, zwiększając zdolność zwierzęcia do wydobywania składników odżywczych z materiału roślinnego.
2. Grzbiety i guzki:zęby trzonowe roślinożerców często posiadają grzbiety (zwane lofami) i guzki (podniesione punkty lub projekcje). Struktury te współpracują ze sobą w celu zwiększenia szlifowania i ścinania materiałów roślinnych, tworząc bardziej skuteczną powierzchnię do żucia.
3. Hipsodonty:Wiele roślinożernych ssaków wykazuje hipsodonalność, która odnosi się do ciągłego wzrostu zębów trzonowych przez cały okres ich życia. Gdy zęby zużywają się z ciągłego szlifowania, ciągle wybuchają z dziąseł, zapewniając długotrwałą i trwałą powierzchnię do żucia.
4. Złożone fałdy szkliwa:szkliwo zębów roślinożernych jest często składana lub falista. Zwiększa to skuteczny obszar do żucia i zapewnia bardziej wydajne powierzchnie szlifowania, umożliwiając zwierzętom przetwarzanie dużych ilości materii roślinnej.
5. CEMENTUM:Zamębie roślinożerców często mają warstwę cementu, twardą zwapnioną tkankę, pokrywającą ich korzenie i powierzchnię zębów. Cementum pomaga chronić zęby przed zużyciem spowodowane ścierną naturą materiałów roślinnych.
Ogólnie rzecz biorąc, modyfikacje w zębach trzonowych ssaków roślinożernych zwiększają ich zdolność do skutecznego rozkładu i przetwarzania materiału roślinnego, który zwykle jest niski w składnikach odżywczych i trudno je trawić. Modyfikacje te pozwalają im wyodrębnić niezbędne składniki odżywcze z diety i uzyskać energię w celu utrzymania ich roślinnego stylu życia.