Rozsiewanie nasion: Wiewiórki rude znane są ze swojego zwyczaju gromadzenia pożywienia, często zakopując nasiona i orzechy w celu późniejszego spożycia. Takie zachowanie znacząco przyczynia się do rozprzestrzeniania się nasion w lasach. Zakopując i zapominając o nasionach, wiewiórki rude pomagają regenerować drzewa i utrzymywać różnorodność biologiczną lasów. Bez wiewiórek rudych ten niezbędny mechanizm rozprzestrzeniania nasion zostałby utracony, co potencjalnie doprowadziłoby do spadku liczebności niektórych gatunków roślin i zmiany składu lasu.
Równowaga ekosystemu: Wiewiórki rude są ofiarami różnych drapieżników, takich jak jastrzębie, sowy, lisy i kuny. Ich obecność w łańcuchu pokarmowym pomaga regulować populacje drapieżników. Gdyby wiewiórki rude miały zniknąć, równowaga ta zostałaby zakłócona, co mogłoby potencjalnie prowadzić do przeludnienia drapieżników i braku równowagi w całym ekosystemie leśnym.
Konkurencja z wiewiórkami szarymi: Na obszarach, gdzie współistnieją wiewiórki rude i szare, wiewiórki rude często konkurują z wiewiórkami szarymi w zakresie zasobów, takich jak pożywienie i miejsca do gniazdowania. Wyginięcie wiewiórek rudych wyeliminowałoby tę konkurencję, potencjalnie umożliwiając populację wiewiórek szarych ekspansję i dalsze wypieranie innych rodzimych gatunków.
Wartość kulturowa i estetyczna: Wiewiórki rude są również cenione za ich uroczość i zabawne zachowanie, a w niektórych regionach mają znaczenie kulturowe. Ich zniknięcie miałoby nie tylko wpływ na systemy ekologiczne, ale także konsekwencje kulturowe, w tym potencjalne straty w ekoturystyce i działalności rekreacyjnej związanej z obserwacją dzikiej przyrody.
Podsumowując, wyginięcie wiewiórki rudej zakłóciłoby dynamikę ekosystemu leśnego, wpływając na rozprzestrzenianie się nasion, relacje drapieżnik-ofiara, konkurencję między gatunkami wiewiórek i wartości kulturowe związane z tymi zwierzętami. Podkreśla znaczenie ochrony i ochrony tych gatunków i ich siedlisk dla utrzymania zdrowych i odpornych ekosystemów leśnych.