Latająca wiewiórka południowa (Glaucomys volans) to mały, nocny gryzoń występujący we wschodniej części Ameryki Północnej. Jest to jeden z dwóch gatunków latających wiewiórek występujących w Stanach Zjednoczonych, drugim jest latająca wiewiórka północna (Glaucomys sabrinus).
Uważa się, że latająca wiewiórka południowa wyewoluowała z latającej wiewiórki północnej w epoce plejstocenu, około 2 miliony lat temu. W tym czasie klimat Ameryki Północnej był znacznie chłodniejszy i bardziej suchy niż obecnie, a lasy pokrywające większą część wschodnich Stanów Zjednoczonych zostały zastąpione łąkami. Latająca wiewiórka północna była w stanie przystosować się do tych zmian, przemieszczając się na północ, do lasów borealnych Kanady i Alaski, podczas gdy latająca wiewiórka południowa pozostała w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych.
Z biegiem czasu latająca wiewiórka południowa wyewoluowała kilka adaptacji, które pomogły jej przetrwać w nowym środowisku. Adaptacje te obejmowały:
* Mniejszy rozmiar ciała: Latająca wiewiórka południowa jest mniejsza niż wiewiórka północna, co pomaga jej oszczędzać energię i przetrwać na diecie składającej się z owadów i orzechów.
* Dłuższy ogon: Ogon latającej wiewiórki południowej jest dłuższy niż jej ciało, co pozwala jej efektywniej szybować.
* Ciemniejszy płaszcz: Sierść wiewiórki południowej jest ciemniejsza niż sierści wiewiórki północnej, co pomaga jej zamaskować się przed drapieżnikami.
Obecnie latająca wiewiórka południowa występuje w różnych siedliskach, w tym w lasach, lasach i bagnach. Występuje najczęściej w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, ale można go również spotkać tak daleko na północ, jak Nowy Jork i Michigan.
Latająca wiewiórka południowa jest ważną częścią ekosystemu leśnego. Pomaga kontrolować populację owadów oraz rozprzestrzenia nasiona drzew i innych roślin. Jest także gatunkiem ofiarnym dla różnych zwierząt, w tym sów, jastrzębi i węży.
Latająca wiewiórka południowa jest gatunkiem zagrożonym w niektórych częściach swojego zasięgu. Utrata i fragmentacja siedlisk to największe zagrożenia dla latającej wiewiórki południowej. W miarę wzrostu populacji ludzkiej lasy, od których zależy latająca wiewiórka południowa, są wycinane pod zabudowę. Powoduje to, że latająca wiewiórka południowa traci swoje siedliska i czyni ją bardziej podatną na ataki drapieżników.
Podejmowane są wysiłki w celu ochrony latającej wiewiórki południowej i jej siedlisk. Służba ds. ryb i dzikiej przyrody Stanów Zjednoczonych umieściła latającą wiewiórkę południową jako gatunek zagrożony na mocy ustawy o gatunkach zagrożonych. Ten wykaz zapewnia latającej wiewiórce południowej pewną ochronę prawną i sprawia, że zabijanie, krzywdzenie lub posiadanie latającej wiewiórki południowej jest nielegalne.
Organizacje zajmujące się ochroną przyrody pracują również nad ochroną latającej wiewiórki południowej i jej siedlisk. Organizacje te pracują nad zdobyciem i ochroną terenów zamieszkałych przez latające wiewiórki południowe, a także starają się edukować społeczeństwo na temat znaczenia tych zwierząt.
Dzięki tym wysiłkom możemy pomóc zapewnić dalszy rozwój latającej wiewiórki południowej przez przyszłe pokolenia.