Kamuflaż:
1. Kolorowanie :Ubarwienie wielu zwierząt drapieżnych zlewa się z otoczeniem, co utrudnia drapieżnikom ich dostrzeżenie. Przykładami są białe futro lisów polarnych żyjących w zaśnieżonym środowisku i zielone upierzenie niektórych ptaków w siedliskach bogatych w liście.
2. Wzory :Zakłócające wzory, takie jak paski, plamki lub nieregularne kształty, mogą zakłócić zarys ciała ofiary, czyniąc ją mniej rozpoznawalną dla drapieżników.
3. Tekstura i forma :Niektóre gatunki ofiar naśladują teksturę i formę swojego środowiska. Na przykład patyczaki przypominają gałązki, a niektóre płastugi doskonale komponują się z piaszczystym dnem morskim.
Zwinność:
1. Prędkość :Umiejętności szybkiego biegania, pływania lub latania mogą pomóc ofiarom w prześcignięciu lub wymanewrowaniu drapieżników. Na przykład gepardy słyną z niesamowitej szybkości, która pozwala im szybko uciec przed niebezpieczeństwem.
2. Zwinność :Bycie zwinnym pozwala gatunkom ofiar szybko zmieniać kierunek, unikać ataków i poruszać się po skomplikowanym terenie. Wiele małp i wiewiórek wykazuje wyjątkową zwinność w siedliskach w koronach drzew.
Zmysły:
1. Wizja :Ostry wzrok umożliwia zwierzętom będącym ofiarami wykrycie drapieżników z daleka i odpowiednią reakcję. Ptaki drapieżne, takie jak jastrzębie i orły, mają wyjątkowy wzrok, który pomaga im dostrzec potencjalną ofiarę.
2. Słuch :Wrażliwy słuch umożliwia gatunkom ofiar wychwytywanie subtelnych dźwięków, takich jak zbliżanie się drapieżnika. Wiele zwierząt kopytnych (kopytnych) ma doskonały słuch, który ostrzega je o pobliskich zagrożeniach.
3. Zapach :Wyostrzony węch pomaga ofierze wykryć drapieżniki na podstawie ich zapachu. Wiele zwierząt roślinożernych, takich jak jelenie i króliki, polega na węchu, aby uniknąć niebezpieczeństwa.
Strategie behawioralne:
1. Życie w grupie :Życie w grupach może zapewnić bezpieczeństwo w grupie. Drapieżniki mogą rzadziej atakować osobę otoczoną innymi. Wiele gatunków ryb, takich jak sardynki, tworzy dla ochrony duże ławice.
2. Czujność :Niektóre zwierzęta drapieżne na zmianę pilnują, inne żerują lub odpoczywają. Zmniejsza to ryzyko zaskoczenia całej grupy przez drapieżniki. Kolonie surykatek często mają oddanych wartowników pełniących służbę obserwacyjną.
3. Połączenia alarmowe :Niektóre gatunki ofiar emitują specyficzne wokalizacje lub sygnały, aby ostrzec inne o obecności drapieżnika. Dzięki temu grupa może podjąć działania unikowe. Na przykład psy preriowe wydają charakterystyczne sygnały alarmowe dla różnych typów drapieżników.
Cechy te umożliwiają między innymi zwierzętom będącym ofiarami przetrwanie w środowiskach, w których drapieżniki są stale obecne. Reprezentują adaptacje, które ewoluowały z biegiem czasu, aby zwiększyć szanse na przeżycie i reprodukcję, pomagając utrzymać delikatną równowagę ekosystemu.