Organizmy zamieszkujące środowiska o wyższym stężeniu wody, takie jak siedliska słodkowodne, mogą stawić czoła wyzwaniu nadmiernego spożycia wody, co może prowadzić do obrzęku komórkowego i zakłóceń. Aby przetrwać w takich warunkach, niezbędne są adaptacje hipoosmoregulacyjne. Te adaptacje umożliwiają organizmom zmniejszenie utraty niezbędnych substancji rozpuszczonych, aktywnie pobieranie substancji rozpuszczonych z otaczającego środowiska lub obu, w celu utrzymania stałej wewnętrznej równowagi osmotycznej.
Przykłady mechanizmów hipo-obozmoregulacyjnych obejmują pobieranie jonów przez wyspecjalizowane komórki, takie jak jonocyty osmoregulatory w skrzelach lub jelitach zwierząt wodnych oraz wytwarzanie nieprzepuszczalnych substancji rozpuszczonych, takich jak akumulacja organicznych osmolitów w niektórych tkankach lub komórkach.
Utrzymując właściwą równowagę osmotyczną, organizmy mogą zachować integralność komórkową, zapobiegać nadmiernemu napływowi lub utraty wody oraz utrzymać optymalną funkcję komórkową w środowiskach o różnych warunkach osmotycznych.