1. Dziedziczenie genetyczne :
- Gnu mają wrodzone zachowania migracyjne przekazywane z pokolenia na pokolenie. Ten komponent genetyczny zapewnia im ogólny kierunek i wzór ich ruchów.
2. Schematy opadów i dostępność wody :
- Gnu migrują głównie w poszukiwaniu świeżych pastwisk i źródeł wody. Śledzą wzorce opadów i przemieszczają się w kierunku regionów, w których roślinność jest obfita, a woda jest łatwo dostępna.
3. Dynamika stada :
- Gnu migrują w dużych stadach, a na ich ruchy często wpływa zbiorowe zachowanie grupy. Podążają ścieżkami wytyczonymi przez poprzednie pokolenia i uczą się na wzajemnych doświadczeniach.
4. Przywództwo :
- Dominujące samce, zwane „ogierami”, często przewodzą stadom gnu podczas migracji. Te doświadczone samce mają dobre wyczucie kierunku i kierują stadem w oparciu o swoją wiedzę na temat przeszłych migracji.
5. Wskazówki środowiskowe :
- Gnu wykorzystują różne wskazówki środowiskowe do nawigacji podczas migracji. Aby określić trasę, opierają się na punktach orientacyjnych, takich jak góry, rzeki i charakterystyczne obiekty geograficzne.
6. Uczenie się i pamięć :
- Poszczególne gnu uczą się na podstawie swoich doświadczeń i obserwacji podczas migracji. Pamiętają korzystne pastwiska i źródła wody, co pomaga im podejmować świadome decyzje dotyczące tras.
7. Interakcje międzygatunkowe :
- Gnu często migrują wraz z innymi zwierzętami roślinożernymi, takimi jak zebry i gazele. Te mieszane stada czerpią korzyści ze zbiorowej wiedzy i wspólnych strategii wypasu.
Ogólnie rzecz biorąc, migracje gnu wynikają z ich predyspozycji genetycznych w połączeniu z ich zdolnością do adaptacji i reagowania na warunki środowiskowe, w tym z rozkładem opadów, dostępnością roślinności i doświadczeniami zdobytymi z poprzednich migracji.