Równiny błotne, na których zamieszkują głównie poskoki mułowe, są bogate w materię organiczną, glony i małe bezkręgowce podczas przypływów. Jednak podczas odpływu obszary te zostają odkryte, odsłaniając obfite źródło pożywienia dla poskoków błotnych na lądzie.
Poskoczki mułowe przystosowały struktury anatomiczne, takie jak duże oczy, płetwy piersiowe i mocne płetwy brzuszne, do nawigacji i żerowania na lądzie w poszukiwaniu owadów i innych małych zwierząt zamieszkujących wilgotne błoto.
2. Unikanie drapieżników :
Wyjście na ląd zapewnia poskokom błotnym strategiczną przewagę pozwalającą im na uniknięcie drapieżników. Podczas gdy drapieżniki, takie jak ryby i większe zwierzęta morskie, żyją w wodzie, poskoki mułowe mogą tymczasowo opuścić brzeg wody i uciec na ląd, do którego drapieżniki nie mogą łatwo do nich dotrzeć.
3. Znajdowanie partnerów :
Kiedy poskoki mułowe wyruszają na ląd, spotykają szerszą pulę potencjalnych partnerów, niż gdyby pozostali wyłącznie w wodzie. Samce poskoków błotnych ustanawiają terytoria na lądzie i wykorzystują różne pokazy zalotów, aby przyciągnąć samice, w tym machanie płetwami, potrząsanie głową i wokalizacje.
4. Regulacja temperatury :
Poskoczki mułowe mają zdolność do pewnego stopnia regulowania temperatury ciała, nawet gdy są wystawione na działanie ekstremalnych temperatur na lądzie. Dzięki temu mogą tolerować zmienne warunki i rozszerzać swoje żerowanie i zachowania terytorialne poza brzeg wody.
5. Odkrywanie nowego terytorium :
Wyprawy Mudskipperów na ląd dają im możliwość eksploracji i odkrywania nowych siedlisk bogatych w zasoby pożywienia i potencjalnych partnerów. Jako zwierzęta półziemskie mają naturalną ciekawość i potrzebę poszerzania swojego zasięgu.