Osmoregulacja: Aby przetrwać, organizmy morskie muszą utrzymywać równowagę między wewnętrznym stężeniem soli i wody. Wiele zwierząt morskich ma wyspecjalizowane narządy, takie jak skrzela, nerki lub gruczoły solne, które pomagają regulować ich wewnętrzne ciśnienie osmotyczne. Narządy te wydalają nadmiar soli lub absorbują wodę, umożliwiając organizmowi utrzymanie stabilnego środowiska wewnętrznego.
Mechanizmy transportu jonów: Organizmy morskie rozwinęły skuteczne mechanizmy transportu jonów w swoich komórkach, które regulują ruch jonów, takich jak sód, potas i chlorek. Mechanizmy te pomagają utrzymać właściwą równowagę jonową w organizmie i zapobiegają nadmiernej utracie niezbędnych jonów.
Specjalne białka: Niektóre organizmy morskie wytwarzają wyspecjalizowane białka, które chronią ich komórki i enzymy przed skutkami wysokiego zasolenia. Białka te często mają wysoką zawartość naładowanych aminokwasów, które oddziałują z białkami i je stabilizują w obecności wysokich stężeń soli.
Dostosowania strukturalne: Organizmy morskie mogą również wykazywać adaptacje strukturalne, aby radzić sobie z dużym zasoleniem. Na przykład niektóre rośliny morskie mają grube skórki i soczyste tkanki, które pomagają zatrzymywać wodę i zapobiegać nadmiernemu wchłanianiu soli. Niektóre zwierzęta morskie mają nieprzepuszczalne muszle lub egzoszkielety, które chronią je przed utratą wody.
Adaptacje behawioralne: Niektóre organizmy morskie wykazują adaptacje behawioralne, aby unikać lub tolerować środowiska o wysokim zasoleniu. Na przykład niektóre gatunki ryb migrują do obszarów o niższym zasoleniu w okresach wzmożonego parowania lub przenoszą się do głębszych wód o bardziej stabilnym poziomie zasolenia.
Preferencje siedliskowe: Niektóre organizmy morskie są przystosowane do określonych zakresów zasolenia i zajmują siedliska spełniające ich wymagania. Obejmuje to organizmy żyjące w ujściach rzek, gdzie zasolenie znacznie się zmienia ze względu na dopływ słodkiej wody z rzek i wody morskiej z oceanu.