- Nadmierne polowanie: Na koziorożca pirenejskiego polowano ze względu na mięso, rogi i skórę. W XVIII wieku populacja znacznie spadła z powodu nadmiernych polowań.
- Utrata siedlisk: Siedlisko koziorożca było również niszczone przez działalność człowieka, taką jak wylesianie, rolnictwo i urbanizacja.
- Choroba: Na początku XX wieku populację koziorożca rozprzestrzeniła się choroba zwana świerzbem sarkoptycznym, jeszcze bardziej dziesiątkując jej liczebność.
- Stochastyczność demograficzna: Populacja koziorożców była niewielka i odizolowana, przez co była podatna na stochastyczność demograficzną, czyli przypadkowe wahania wielkości populacji. Oznacza to, że nawet niewielka zmiana środowiska lub inne zdarzenie losowe może mieć znaczący wpływ na populację.
Ostatnia słomka:
Ostateczną słomą dla koziorożca pirenejskiego była kombinacja czynników, w tym nadmiernego polowania, utraty siedlisk, chorób i stochastyczności demograficznej. W latach pięćdziesiątych XX wieku pozostała tylko garstka koziorożców. Ostatni znany osobnik, samica o imieniu Celia, zmarł w 2000 roku.