Zgodnie z poglądem adaptacyjnym cechy i praktyki kulturowe pojawiają się i rozwijają, aby sprostać konkretnym wyzwaniom i możliwościom stojącym przed określoną grupą. Na przykład w społeczeństwach o surowym klimacie ludzie mogą rozwijać praktyki kulturowe obejmujące budowanie schronień, przechowywanie żywności i tworzenie ciepłej odzieży, aby przetrwać trudne warunki środowiskowe.
Opowiadanie się za poglądem adaptacyjnym sugeruje, że kultura nie jest stała ani statyczna, ale ewoluuje w czasie w odpowiedzi na zmieniające się okoliczności i potrzeby. W miarę jak zmienia się środowisko i otoczenie, zmieniają się także praktyki kulturowe i przekonania ludzi żyjących w tym kontekście.
Dodatkowo perspektywa ta uwzględnia wzajemne powiązania między kulturą i biologią. Sugeruje, że niektóre zachowania kulturowe mogą mieć podłoże biologiczne, a ludzie mogą być biologicznie predysponowani do rozwijania określonych praktyk kulturowych, które poprawiają ich adaptację i przetrwanie. Na przykład ludzie są istotami społecznymi z wrodzoną skłonnością do współpracy i komunikacji. Te cechy biologiczne przyczyniają się do rozwoju norm kulturowych, które kładą nacisk na współpracę w ramach grup społecznych.
Podsumowując, adaptacyjne spojrzenie na kulturę podkreśla funkcjonalną rolę kultury w umożliwianiu jednostkom i społeczeństwom adaptacji i rozwoju w ich określonych kontekstach ekologicznych, środowiskowych i społecznych. Postrzega kulturę jako dynamiczny system, który ewoluuje, aby sprostać stale zmieniającym się wyzwaniom i możliwościom stojącym przed społeczeństwem.