1. Rdzeń praindoeuropejski „wĺ̥kʷos”:
Uważa się, że ten rdzeń jest ostatecznym źródłem słowa „wilk” w wielu językach całej rodziny języków indoeuropejskich. Uważa się, że ma pochodzenie onomatopeiczne i przypomina dźwięk wydawany przez wilka.
2. Staroangielski „wulf”:
Staroangielskie słowo „wulf” pochodzi bezpośrednio od wspomnianego powyżej praindoeuropejskiego rdzenia. Był używany w anglosaskiej Anglii, a później stał się „wilkiem” we współczesnym języku angielskim.
3. Staronordycki „ulfr”:
W mitologii nordyckiej „ulfr” było imieniem wilka, zwłaszcza Fenrira, potwornego wilka, który był jednym z synów boga oszustów Lokiego. Słowo „ulfr” przyczyniło się również do rozwoju angielskiego słowa „wilk”.
4. Języki germańskie:
Proto-germańskie słowo oznaczające wilka brzmiało „*wulfaz*”. Słowo to ewoluowało do form takich jak „wulf” w staroangielskim i „wilk” we współczesnym angielskim.
5. Języki celtyckie:
Języki celtyckie mają również słowa oznaczające wilka, które mają podobne korzenie etymologiczne. Na przykład w języku staroirlandzkim słowo to brzmiało „*cu*”, a w języku walijskim „*blaidd*”.
Należy zauważyć, że dokładne pochodzenie i ewolucja słowa „wilk” mogły podlegać różnym wpływom i zmianom brzmieniowym w czasie. Te wyjaśnienia etymologiczne dostarczają niektórych możliwych korzeni językowych tego słowa w różnych językach.