1. Wilk szary (Canis lupus):** Jest to najpospolitszy i najbardziej rozpowszechniony gatunek wilka. Wilki szare występują w różnych siedliskach, w tym w lasach, tundrze i na łąkach, w Ameryce Północnej, Eurazji i częściach Azji. Wykazują duże zróżnicowanie pod względem wielkości i wyglądu, z różnymi podgatunkami przystosowanymi do określonych środowisk i gatunków ofiar.
2. Wilk polarny (Canis lupus arctos): Wilk polarny, występujący w wysokich regionach arktycznych Kanady i Grenlandii, jest podgatunkiem wilka szarego. Są dobrze przystosowane do zimnego otoczenia, mają gęste, białe futro, mniejsze uszy i krótsze kończyny, aby zminimalizować utratę ciepła.
3. Wilk meksykański (Canis lupus baileyi): Wilk meksykański, krytycznie zagrożony podgatunek wilka szarego, historycznie występował w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych i Meksyku. W wyniku szeroko zakrojonych kampanii zwalczania drapieżników ich populacja w latach 70. XX wieku została zredukowana do zaledwie kilku osobników. Podjęto jednak wysiłki na rzecz ochrony, aby przywrócić ich populację i ponownie wprowadzić je do dawnych siedlisk.
4. Wilk czerwony (Canis rufus): Wilk rudy to krytycznie zagrożony gatunek wilka, występujący w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Wilki rude mają charakterystyczny czerwonobrązowy kolor futra i mniejsze rozmiary w porównaniu do wilków szarych. Preferują siedliska podmokłe i są bardzo społeczne, żyjąc w spójnych grupach rodzinnych. Niestety ich populacja została poważnie zmniejszona z powodu utraty siedlisk, hybrydyzacji z kojotami i prześladowań ze strony ludzi.
5. Wilk wschodni (Canis lycaon): Wilk wschodni to podgatunek wilka szarego występujący we wschodniej Kanadzie. Są mniejsze od wilków szarych i mają ciemniejszy, bardziej szorstki kolor futra. Status wilka wschodniego był przedmiotem debaty, niektórzy badacze uważają go za odrębny gatunek, a inni klasyfikują go jako podgatunek wilka szarego.
6. Wilk etiopski (Canis simensis): Wilk etiopski, znany również jako lis Simien, jest krytycznie zagrożonym gatunkiem psowatych występującym na Wyżynie Etiopii. Są wyjątkowe pod względem wyglądu, mają czerwonawo-brązowe futro, krzaczasty ogon i smukłą budowę. Wilki etiopskie żyją w małych, zwartych grupach społecznych i polują głównie na małe gryzonie. Ich przetrwaniu zagraża fragmentacja siedlisk i konflikty między ludźmi a dziką przyrodą.
7. Wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus): Wilk grzywiasty to duży, długonogi gatunek psowatego występujący w Ameryce Południowej, głównie na łąkach, sawannach i otwartych lasach. Charakteryzują się wyjątkowym wyglądem, z czerwono-pomarańczową sierścią, długą, krzaczastą czarną grzywą i długimi nogami. Wilki grzywiaste są zwierzętami samotnymi i polują głównie na małe gryzonie i owoce.
8. Kojot (Canis latrans): Chociaż kojoty nie są uważane za prawdziwe wilki, należą do tego samego rodzaju Canis i są blisko spokrewnione. Kojoty występują w całej Ameryce Północnej i łatwo się przystosowują, zamieszkując różne siedliska, od lasów po pustynie. Są mniejsze od wilków i wydają charakterystyczne okrzyki „yip”. Kojoty są oportunistycznymi drapieżnikami, zjadającymi szeroką gamę ofiar, w tym małe ssaki, ptaki i owoce.