* Badanie terytorium: Wilki rude zakładają i utrzymują terytoria, których bronią przed innymi stadami. Używają znakowania zapachowego i wokalizacji, aby zakomunikować swoją obecność i granice.
* Komunikacja i koordynacja: Członkowie stada komunikują się ze sobą podczas polowania za pomocą wokalizacji, mowy ciała i gestów. Skutecznie koordynują swoje ruchy i role, aby zwiększyć szanse na sukces.
* Prześladowanie i zasadzka: Czerwone wilki stosują taktykę skradania się, wykorzystując naturalną osłonę i teren, aby niezauważone zbliżyć się do ofiary. Poruszają się cicho, trzymając się z wiatrem od swojej ofiary, aby uniknąć wydzielania zapachu.
* Pokonanie ofiary: Kiedy ofiara znajdzie się w zasięgu, czerwone wilki rozpoczynają szybki atak. Ich celem są wrażliwe obszary, takie jak gardło, mając na celu szybkie obezwładnienie zwierzęcia. Mniejsze ofiary, takie jak króliki i gryzonie, mogą zostać natychmiast zabite pojedynczym ugryzieniem w szyję lub głowę. Większe ofiary, takie jak jelenie lub zdziczałe świnie, mogą wymagać wielokrotnych ukąszeń i chwytów ze strony kilku wilków, aby je powalić.
* Współpraca podczas pościgu: Czerwone wilki mogą stosować kombinację strategii, aby zniszczyć swoją ofiarę. Niektóre wilki będą ścigać ofiarę i odwracać jej uwagę, podczas gdy inne krążą, aby ją przechwycić i nękać. Ta wytrwałość ostatecznie męczy ofiarę, ułatwiając wilkom dokonanie ostatecznego zabicia.
* Dzielenie się posiłkiem: Gdy ofiara zostanie powalona, wataha zbiera się, aby się pożywić. Para alfa zazwyczaj je pierwsza, a następnie reszta stada. Wiadomo, że wilki rude zjadają praktycznie wszystkie części swojej ofiary, w tym kości i futro, ograniczając w ten sposób ilość odpadów.
* Wskaźniki sukcesu i częstotliwość polowań: Sukces polowania na wilka rudego zależy od różnych czynników, takich jak dostępność ofiary, wielkość stada i koordynacja oraz konkurencja ze strony innych drapieżników na danym obszarze. Generalnie polują co 2-3 dni, aby zaspokoić swoje potrzeby żywieniowe.
Wilki rude odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu równowagi ekosystemów poprzez kontrolowanie populacji ofiar i żerowanie na martwych zwierzętach. Jednak ich stan ochrony pozostaje zagrożony ze względu na utratę siedlisk, konflikty między ludźmi a dziką przyrodą oraz malejącą populację ofiar.