1. Temperatura i wilgotność: Lasy deszczowe są zazwyczaj gorące i wilgotne, a średnia temperatura waha się od 25 do 35 stopni Celsjusza. Z drugiej strony wielbłądy są przystosowane do gorącego i suchego klimatu pustynnego. Ich budowa ciała i fizjologia są zoptymalizowane pod kątem oszczędzania wody i tolerowania wysokich temperatur. Nadmierna wilgotność lasów deszczowych utrudnia wielbłądom skuteczną regulację temperatury ciała.
2. Gęsta roślinność: Lasy deszczowe charakteryzują się gęstą roślinnością, w tym wysokimi drzewami, gęstym runem i splątanymi winoroślami. Wielbłądy to stosunkowo duże zwierzęta, a poruszanie się wśród tak gęstej roślinności może być trudne i energochłonne. Ich długie nogi i duże ciała lepiej nadają się do otwartych, suchych krajobrazów.
3. Brak odpowiedniej żywności: Wielbłądy są roślinożercami i zjadają głównie rośliny przystosowane do suchego środowiska. Lasy deszczowe oferują ogromną różnorodność gatunków roślin, ale wiele z nich nie nadaje się na pokarm dla wielbłądów. Wielbłądy mają wyspecjalizowany układ trawienny przeznaczony do przetwarzania twardych roślin pustynnych. Rośliny występujące w lasach deszczowych mogą nie dostarczać niezbędnych składników odżywczych, a nawet mogą być toksyczne dla wielbłądów.
4. Choroby i pasożyty: Lasy deszczowe są domem dla wielu chorobotwórczych mikroorganizmów, pasożytów i owadów. Wielbłądy przystosowane do życia w środowisku pustynnym mogą nie posiadać niezbędnej odporności, aby sprostać wyzwaniom zdrowotnym charakterystycznym dla lasów deszczowych. Mogą być podatne na różne infekcje, choroby i inwazje pasożytów, które mogą prowadzić do choroby, a nawet śmierci.
5. Dostępność wody: Wielbłądy znane są ze swojej zdolności do magazynowania wody i przetrwania przez długi czas bez picia. Jednak lasy deszczowe zazwyczaj charakteryzują się obfitymi opadami deszczu, dzięki czemu woda jest łatwo dostępna. Neguje to przewagę związaną ze zdolnością wielbłąda do magazynowania wody i zmniejsza jego przewagę konkurencyjną w zakresie ochrony wody.
Czynniki te łącznie sprawiają, że lasy deszczowe są nieodpowiednim siedliskiem dla wielbłądów. Nie są fizjologicznie i behawioralnie przystosowane do gorącego i wilgotnego klimatu, gęstej roślinności, braku odpowiedniego pożywienia, wyzwań związanych z chorobami i obfitej dostępności wody, która charakteryzuje lasy deszczowe. Dlatego wielbłądy występują głównie w regionach suchych i półsuchych, takich jak pustynie i łąki, gdzie są lepiej przygotowane do przetrwania i rozwoju.