1. Początkowa stabilność i upadek :Wykres wskazuje, że biomasa dzikich stad pozostawała stosunkowo stabilna do około 2005 r., co sugeruje, że praktyki połowowe były zrównoważone, a stada mogły się uzupełniać w sposób naturalny. Jednakże po 2005 r. biomasa zaczęła spadać, co wskazuje na rosnącą presję na dzikie stada.
2. Przełowienie :Spadek biomasy dzikich stad po 2005 r. sugeruje przełowienie, w przypadku którego tempo połowów przekraczało naturalny współczynnik uzupełniania populacji ryb. Te niezrównoważone praktyki połowowe doprowadziły do stopniowego wyczerpywania się dzikich zasobów.
3. Wyczerpanie i upadek :Wykres pokazuje szybki spadek biomasy dzikich zwierząt począwszy od około 2010 r., prowadzący do załamania się stad. Załamanie to sugeruje, że presja połowowa stała się tak duża, że stada nie mogły się już odbudować, nawet przy obowiązywaniu przepisów dotyczących połowów.
4. Konieczne pilne działanie :Gwałtowny spadek biomasy dzikich stad uwypukla pilną potrzebę skutecznych strategii zarządzania rybołówstwem, w tym bardziej rygorystycznych przepisów, zmniejszonych kwot połowowych i środków ochronnych, aby zapobiec dalszemu wyczerpywaniu się zasobów i umożliwić ich odnowę.
5. Równowaga między zrównoważonym rozwojem a źródłami utrzymania :Zrównoważone praktyki połowowe mają kluczowe znaczenie dla utrzymania zdrowych dzikich stad, a jednocześnie zapewniają środki utrzymania społecznościom rybackim. Znalezienie równowagi między względami ochronnymi a względami ekonomicznymi jest niezbędne dla zapewnienia długoterminowej rentowności obu.