1. Gills: Ślimaki wodne posiadają skrzela, które są wyspecjalizowanymi narządami oddechowymi, które wydobywają tlen z wody. Skrzela są wysoce naczyniowe i tworzą dużą powierzchnię do wydajnego pobierania tlenu, umożliwiając ślimaki oddychanie pod wodą.
2. Jama płuc: Niektóre gatunki ślimaka wodnego, takie jak wspólny ślimak stawowy (Lymnaea stagnalis), mają zmodyfikowaną jamę płaszczową, która działa jak płuca. Ta jama płuc pozwala im oddychać atmosferyczne powietrze, gdy od czasu do czasu przychodzą na powierzchnię wody.
3. Siphon: Niektóre ślimaki wodne mają syfon oddechowy, który jest strukturą przypominającą lampę, która rozciąga się od ich ciała. Ten syfon pozwala im przedłużyć otwór oddechowy na powierzchnię wody w celu wymiany powietrza, nawet gdy reszta ich ciała jest podwodna.
4. Metabolizm beztlenowy: Niektóre ślimaki wodne mogą przejść na metabolizm beztlenowy w warunkach niskiego tlenu. To pozwala im przetrwać przez pewien czas bez bezpośredniego dostępu do tlenu poprzez wytwarzanie energii poprzez rozkład przechowywanego glikogenu bez użycia tlenu.
5. Sklepy powietrzne: Niektóre ślimaki wodne mają możliwość przechowywania powietrza w swoich skorupkach lub jamie płaszcza. Pułapując pęcherzyki powietrza, mogą utrzymać mały zbiornik tlenu, który pomaga im pozostać zanurzony przez dłuższy czas.
6. Operculum: Wiele gatunków ślimaków wodnych ma operculum, strukturę przypominającą pułapkę, która uszczelnia otwór skorupy, gdy cofają się w środku. Ta adaptacja pomaga ślimakom oszczędzać wodę i tlen, umożliwiając im pozostanie zanurzone przez dłuższy czas.
7. Plan ciała wodnego: Ślimaki wodne usprawniły się i często zaokrąglone kształty ciała, które zmniejszają wodoodporność i ułatwiają im efektywne poruszanie się pod wodą.
Te adaptacje, w połączeniu z ich zdolnością do regulowania pływalności i tolerowania o różnym poziomie tlenu, pozwalają ślimakom wodnym rozwijać się w środowiskach wodnych i przetrwać, pozostając pod wodą przez dłuższy czas.