Główną przyczyną zagrożenia nosorożca indyjskiego jest utrata i fragmentacja siedlisk. Naturalne siedlisko tego gatunku, wysokie łąki i lasy regionu Terai, zostało gruntownie przekształcone na potrzeby rolnictwa, osadnictwa ludzkiego i rozwoju infrastruktury. Doprowadziło to do znacznego ograniczenia dostępnych siedlisk i ich fragmentacji, co doprowadziło do izolacji populacji i zakłócenia ich naturalnych wzorców migracji.
Kłusownictwo
Nosorożce indyjskie są celem polowań ze względu na rogi, które są niezwykle cenione w tradycyjnej medycynie azjatyckiej i wykorzystywane w nielegalnym handlu dziką fauną i florą. Róg nosorożca błędnie uważa się za mający właściwości lecznicze, pomimo dowodów naukowych obalających te twierdzenia. Nielegalny popyt na rogi nosorożców nasila kłusownictwo, które prowadzi do śmierci tych majestatycznych zwierząt.
Chów wsobny
Ze względu na zmniejszoną wielkość i fragmentację populacji nosorożec indyjski doświadczył chowu wsobnego. Chów wsobny może skutkować zaburzeniami genetycznymi, zmniejszeniem sukcesu reprodukcyjnego i zmniejszoną ogólną sprawnością, co jeszcze bardziej zagraża przetrwaniu gatunku.
Czynniki historyczne
Gatunek ten cierpiał również z powodu czynników historycznych, takich jak nadmierne polowania i degradacja siedlisk w okresie kolonialnym i na początku XX wieku, zanim wdrożono środki ochronne.
Sprostanie tym wyzwaniom wymaga wspólnych wysiłków rządów, organizacji zajmujących się ochroną przyrody i społeczności lokalnych w celu ochrony i przywracania odpowiednich siedlisk, zwalczania kłusownictwa i nielegalnego handlu dziką fauną i florą, wdrożenia skutecznej polityki ochrony oraz promowania świadomości i edukacji na temat znaczenia ochrony dzikiej przyrody.