Współczynniki drapieżnictwa mogą się różnić w zależności od wielu czynników, w tym gatunku drapieżnika i ofiary, środowiska, w którym żyją oraz dostępności innych źródeł pożywienia. Na przykład drapieżnik wysoce wyspecjalizowany w polowaniu na określony gatunek ofiary będzie zazwyczaj miał wyższy współczynnik drapieżnictwa w przypadku tej ofiary niż drapieżnik o bardziej ogólnej diecie. Podobnie drapieżnik żyjący w środowisku o obfitych zasobach pożywienia może mieć niższy współczynnik drapieżnictwa niż drapieżnik żyjący w środowisku o ograniczonych zasobach pożywienia.
Współczynniki drapieżnictwa są ważne dla zrozumienia dynamiki interakcji drapieżnik-ofiara. Można je wykorzystać do przewidywania zmian populacji drapieżników i ofiar w czasie oraz do identyfikowania warunków, które najprawdopodobniej doprowadzą do stabilności lub niestabilności populacji.
Oto kilka przykładów współczynników drapieżnictwa:
* Współczynnik drapieżnictwa wilków na łosiach w Ameryce Północnej wynosi zazwyczaj od 0,1 do 0,2. Oznacza to, że na każde 100 łosi dostępnych dla wilków, wilki zjadają ich każdego roku 10-20.
* Współczynnik drapieżnictwa rekinów na fokach w Oceanie Spokojnym wynosi zazwyczaj od 0,05 do 0,1. Oznacza to, że na każde 100 fok dostępnych dla rekinów, rekiny zjadają 5–10 z nich każdego roku.
* Współczynnik drapieżnictwa biedronek na mszyce w Europie wynosi zazwyczaj od 0,5 do 1,0. Oznacza to, że na każde 100 mszyc dostępnych dla biedronek, biedronki zjadają ich rocznie od 50 do 100.
To tylko kilka przykładów współczynników drapieżnictwa. Wartości tych współczynników mogą się znacznie różnić w zależności od gatunku drapieżnika i ofiary, środowiska, w którym żyją oraz dostępności innych źródeł pożywienia.